Encyklopedja Kościelna/Amalecyci
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Amalecyci. Amalek, syn Elifasza i wnuk Ezawa, był jednym z książąt edomickich (idumejskich) (Gen. 36, 12. 16; I par. 1, 36). Jednakże ten Amalek nie może być ojcem Amalecytów, ponieważ w takim razie nie mogliby być oni w przed mojżeszowych jeszcze czasach tak potężnym ludem, jakimi się w Pentateuchu pokazują (Exod. 17, 8; Num. 24, 20). A już i przed Ezawem, w czasach Abrahama, Kedorlaamer i jego sprzymierzeńcy walczyli pod Kadesz przeciw Amalecytom także (Gen. 12, 7) a Baalam wymienia ich na pierwszém miejscu pomiędzy ludami (Num. 24, 20). Nie występują też nigdzie, jako pokrewni Izraelitom lub Idumejczykom, którzy najzupełniej obojętnie się zachowali, gdy Saul prowadził wojnę wytępienia przeciwko Amalecytom. Józef więc błądził, gdy ich od owego wnuka Ezawowego wywodził i przeto uważał ich kraj za część idumejskiej dziedziny (Antt. II. 1, 2). Siedziba ich nie miała stałych granic, leżała na południe Palestyny (Gen. 14, 7; Num. 13, 30), dochodziła do granic filistyńskich (I Kr. 27, 8) i gór Seir (I Par. 4, 43) i od Hevila rozciągała się do Szur (I Kr. 15, 7). Zdaje się, że dawniej Amalecyci głęboko sięgali w Palestynę, w późniejszej mianowicie dziedzinie Efraima (Sędz. 5, 14; 12, 15). Amalecyci byli pierwszym ludem, który wystąpił orężnie przeciwko Izraelitom, wyszłym z Egiptu: zostali jednak pokonani i wraz z ludami chananejskiemi na zatracenie skazani (Ex. 17, 8). I potém zawsze byli nieprzyjaźni Izraelitom i (jeszcze za Mojżesza) przeciwko nim sprzymierzyli się z Chananejczykami (Num. 14, 43), a potém, za sędziów, z Amonitami (Sęd. 3, 13) i Madjanitami (Sęd. 6, 3; 7, 12). Z polecenia Samuela, Saul rozpoczął przeciwko nim zwycięzką wojnę i dostał ich króla w swoje ręce, któremu jednak chciał ocalić życie, a którego zabił Samuel, stosownie do rozkazu Bożego (I Kr. 14 i 15). Dawid kilkakrotnie walczył z nimi szczęśliwie (I Kr. 27,8; 30, l; II Kr. 8, 12). Nareszcie ostatki ich pokonali synowie Symeona, za czasów Ezechjasza i kraj ich opanowali (I Par. 4, 43). Zdaje się, że wszyscy królowie amalecyccy nosili nazwę Agag (Num 24, 7; I Kr. 15, 8). Wyraźnie nie ma nigdzie podanej nazwy ich stolicy (I Kr. 15, 5). Podług podań arabskich, Amalecyci są jedném z najdawniejszych pokoleń arabskich i pochodzą od Chama; tym sposobem byliby pokrewni Chananejczyków. Filo zaliczał ich też do Fenicjan (Cf. Roland, Palaest. illustr. p. 78 i n. Rosenmüller, Biblische Alterthumskunde III, 90). (Welte).
