Encyklopedja Kościelna/Almucja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Almucja, z włoskiego almuzia, almutium, jest ubranie z futra, którego kanonicy używają w chórze. Pierwiastkowo służyło tylko na zimę i okrywało głowę i plecy, czyli był to kaptur futrzany, który potém i na piersi przedłużono. Synod raweński z początku wieku XIV mówi o almutium, sięgającém do uszu, gdy głowę biretem nakrywać poleca. Zaczęto więc nosić je tylko na ramionach, a w lecie, zwinięte przewieszano ukośnie przez ramię i piersi. Dzisiaj mało jest używaném, a gdzie jest, jak np. w północnych djecezjach francuzkich, kanonicy noszą je na lewém ramieniu zawieszoném. U nas kapituła krakowska nosiła almucje, nim jej dziekan (późniejszy biskup łucki) ks. Andrzej Gembicki (d. 13 Wrześ. 1634 r.) nie wyrobił przywileju w Rzymie używania kapy i rokiety „more Canonicorum Basilicae Principis Apostolorum in Vaticano“ (Fabisz, Wiad. o synod. p. 227). Ubiór ten jest bardzo dawny, wspominany w półowie XI wieku, oznaczał kapłańską godność i dla tego wszyscy go księża nosili. Ztąd dawano przywilej noszenia go, jako oznaki zaszczytnej, nietylko zakonnikom, ale dostojnikom świeckim, a nawet królom i cesarzom.
