Encyklopedja Kościelna/Algerus Leodyjski
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Algerus Leodyjski (Liége, Lüttich). Sławny ten i bardzo wpływowy swego czasu człowiek, prawdopodobnie ur. w Liége pod koniec XI w. W tém mieście był scholastykiem przy kościele św. Bartłomieja, a później przy katedrze, gdzie przez 20 lat pracował. R. 1121 wstąpił do benedyktynów kluniaceńskich. Rok jego śmierci Cave, Doujat, Iselin i inni kładą na r. 1130, ale nie ma wątpliwości, że um. przed 1128, ponieważ list Piotra Czcigodnego do leodyjskiego biskupa Adalberona wspomina o Algerusie, jako już o zmarłym, a list ten musiał być pisany przed 1128, albowiem w tym roku jeszcze biskupem leodyjskim został, przez symonję od Henryka V, cesarza, mianowany Aleksander. Algerus był autorem dzieł wielu, z pomiędzy których wymieniają: Listy i traktat O prawach kościoła leod.; i jedna i druga praca zatracone; Tract. de libero arbitrio w Pezii, Thesaur. anecd. t. IV, p. 2; De sacram. Corp. et Sang. Domini, przeciwko Berengarowi turoneńskiemu; należała ta praca do najlepszych wówczas pko temu heretykowi napisanych, wydana przez Erazma w Bazyl. 1530, następnie w XI t. Bibl. Patrum. De misericordia et justitia, wydał Martene w V t. Thesauri; jest to najważniejsze dzieło Algerusa. Dzieli się ono na trzy części: pierwsza traktuje o warunkach, w jakich dyscyplina kościelna może ulegać złagodzeniu; druga, o wykonywaniu dyscypliny kościelnej, o oskarżeniu biskupów i prałatów, o pokucie i kapłanach zdrożnych, o świadkach i apellacji do Stolicy Apostolskiej; trzecia nareszcie o Sakramentach, co do ludzi znajdujących się po za jednością kościelną. Dzieło to nie jest prostym tylko zbiorem kanonów, ale samodzielném, systematyezném obrobieniem nauki o karności kościelnej. Najprzód zawsze stawia zasadę i tej dowodzi cytatami z ojców Kościoła, z Liber pontificalis; wiele też posiłkował A. się kanonami pseudoizdorjańskiemi. Richter dowiódł (Algerus von Lüttich u. sein Verhältniss zu Gratian), że Gracjan (ob.) używał tej pracy, jako źródła przy układaniu swojego Decretum. (Kober). N.
