Encyklopedja Kościelna/Alba
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Alba, biała suknia długa, zwana inaczej Camisia, albo Tunica talaris, t. j. koszula, albo suknia po kostki. Była to niegdyś szata wspólna, duchownym i świeckim, lecz u świeckich, wedle uwagi św. Hieronima, była całkiem obcisła (tam arcta aut strictis manicis, ut nulla omnino in veste sit ruga). Hegesyp, bliski czasów apostolskich, w Euzebjuszu cezarejskim zaświadcza, że św. Jakób Apostoł, z przydomku brat Pana Jezusa, w lnianej szacie długiej mszę św. odprawiał; w Afryce (jak widać z soboru kartag. 378 r.) biskupi i kapłani nosili ją nawet po za kościołem; we Włoszech do IX w. i niższym nawet klerykom było to wolno. Dziś alba, wyłącznie w kościelnych obrzędach, służy za ubranie biskupom, kapłanom, djakonom i subdjakonom, a właściwie powinna być lniana, biała, od szyi aż do kostek spadająca; na zakończeniu może mieć koronki, hafty lub inne ozdoby, lecz nigdy te ozdoby, jako część dodatkowa, nie powinny być większe niż płótno, część główną ubioru stanowiące; nie wolno też pod koronki podkładać tła czerwonego. S. R. C. 17 Sierp. 1833 r. Przed użyciem, koniecznie powinna być pobenedykowana (Rubr. gen. Miss. p. 2, tit. 1, n. 2, et p. 3, tit. 10, n. 1). Alba przypominać ma ową białą szatę, jaką był Chrystus od Heroda odziany, a zatém czystość i niewinność, która być powinna główną ozdobą sług Pana zawsze, lecz nadewszystko, gdy przystępują do świętych ołtarzów. I świętych w niebie, na znak ich czystości, Pismo nam w alby przybranych przedstawia; owszem, samego Chrystusa królującego: bo ten, którego Jan św. widział, similem filio hominis, widział go vestitutum podere, to znaczy z grecka w albie; u Greków bowiem alba nazywa się poderis. X. S. J.
