Encyklopedja Kościelna/Akcenty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Akcenty, w tekście hebrajskim Pisma św. łączą się ściśle z punktacją samogłoskową (ob.) tego tekstu, pochodzą z tego samego czasu i od tych samych pisarzy. Akcenty są już znakami tonicznemi, już też wskazówką, czy wyrazy czytać należy razem, czy oddzielnie; ztąd dzielą się na a. dzielące i łączące; pierwsze nadto dzielą się jeszcze na większe (imperatores), wielkie (reges), małe (duces) i najmniejsze (comites). Bliżej ob. w gramat. hebrajskich, np. u Gesenjusza. O akcencie w śpiewie, ob. a. Śpiew kościelny.
