Widziałem — młodziutka róża
Tak powonnie westchnęła,
Tak dziewiczo spłonęła,
U cyprysu podnóża.
Cyprys różą swą dumny,
W maju nawet ponury,
Smutno wznosił do góry
Kształt grobowéj kolumny. Tak gdy troski i bole Ćmiły dni w moim maju, Miłość twa, róża raju, Przyszła kwiecić niedolę; Roskosz, nadziemskie chwile I szczęścia ideały, Niby woń tchnąca mile W ponurą duszę wiały.
II.
Różo! wiosny korono,
S piérwszém tchnieniem powiewu
Oderwana od krzewu
Na inne przeszłaś łono!
Cyprys w barwach siéroty,
Choć się wiatr nad nim sroży,
Przetrwał burze i słoty
Nad mogiłą swéj róży. Miłości! wianku życia, I twój kwiat się dziś kruszy, Kruszy w chwili rozwicia! Ciemno w siérocéj duszy. — Choć nad nią nieszczęść chmura
Choć tyle gromów biło,
Dotąd cierpi ponura
Nad przeszłości mogiłą.
• PDF 
• MOBI 
