Do wiekuistej piękności
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Do wiekuistej piękności |
| Pochodzenie | Święci poeci. Pieśni mistycznej miłości |
| Wydawca | Księgarnia Wł. Bełzy |
| Data wyd. | 1877 |
| Druk | I. Związkowa Drukarnia we Lwowie |
| Miejsce wyd. | Lwów |
| Tłumacz | Lucjan Siemieński |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały zbiór |
| Indeks stron | |
DO WIEKUISTEJ PIĘKNOŚCI.
O promienista pięknoto!
Piękniejsza nad zwykłe wdzięki;
Nie ranisz, a sprawiasz męki,
Aż serce samo z ochotą,
Z cielesną zerwie pieszczotą.
O węźle! twych splotów siła
Dwie istot sprzecznych spoiła....
Nie rwij się, bo z połączenia
Taka duszy moc przybyła,
Że rozkoszą są cierpienia.
Ty żenisz nicość nikczemną
Z tém, co byt ma wiekuisty;
A co przejmie twój ognisty
Duch, to kochasz, — i rzecz ciemną
Przerobisz na dyament czysty.
