Żegnaj na wieki, różany kwiecie; Idź cicho marzyć wśród róże.
Ja ciebie, tęskne, niewinne dziecię, Nie porwę z sobą na burze.
Ramion się moich strzeż jak gadziny, A wspomnień o mnie jak czarta;
Zapomnij wszystkie dnie i godziny, Gdyś stała o mnie oparta.
Patrzaj! tam niebo ciemnieje zdala, Jakiś szum dziwny zalata;
Słuchaj! tam grom się lasem przewala, Jakby na koniec już świata. —
Jam przedburzowiec, przeklęte plemię! A możem z piorunów jeden,
Co własnem sercem uderzy w ziemię, Choć dziś tak cichy — i bieden.
Uderzy — zagrzmi — na przebudzenie! Iskier tysiące wkrąg ciśnie.
Lecz jeśli Bóg nim rzuci w kamienie, To głaz i serce wraz pryśnie...
Bądź zdrowa! — Tobie nie patrzeć na to, Twemi oczyma modremi,
Oh! bo by potem, gdy przyjdzie lato, Róży nie było na ziemi.
