Przy drodze siadła w cieniu,
Spiéwała na kamieniu;
To kamień nieboszczyka —
Z pod ziemi jęk przenika.
„Czegóż ci, duszo, potrzeba?
Czy chcesz pacierza, czy chleba?
Czy w ciasną trumnę włożyli?
Czy ćwiekiem rękę przybili?”
„Trumnę moją ziemia zjadła,
W proch się ręka już rozpadła;
Lecz żalę się w tém jęczeniu:
Matka syna nie poznała,
I na jego kamieniu
Ludziom za chléb śpiéwała!”
