Strona:Zofia Przewóska-Czarnocka - Dzieje pogańskiej Litwy.pdf/11

i okrutników, uczył się Książe litewski ciemiężyć swoich poddanych.
 Od Tatarów przyjęli nawet Litwini sposób wojowania, noszenia kożucha włosem do góry, z przewieszonym przez ramię lukiem i kołczanem z zatrutemi strzałami.
 Ustrój społeczny Litwy pogańskiej był następujący: Na czele państwa stał Wielki Kiąże, nieograniczony pan i władca ziemi i poddanych.
 Podwładnymi Wielkiego Księcia byli Książęta dzielnicowi, na których Wielki Książe przelewał swą władzę.
 Od Księcia zależni znów byli bojarowie, którzy pełnili służbę wojenną, za co otrzymywali ziemię w lenno. Bojarowie woli własnej nie mieli w niczem, bez woli Księcia nie mogli rozporządzać się posiadłościami, których używali, nie mieli władzy nawet nad swemi dziećmi.
 Zamożniejsi bojarowie rozdawali znów ziemię do użytku osadnikom i przewodzili nad nimi.
 Najniżej stała ludność bezrolna, w całkowitej pogrążona niewoli.
 Bojarowie litewscy w niczem nie byli podobni do naszej szlachty, tak jak i osadnik litewski nie przypominał zgoła naszego kmiecia, który nikomu sobie na owe czasy w kaszę dmuchać nie dał.
 W urządzeniach społecznych obu narodów, jak widzimy, różnica była ogromna: Książe litewski był panem życia i mienia bojara, bojar bezkarnie mógł