Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/285

 — Mówi pan o kupcach zbożowych, o tych łajdakach, podpalaczach i…
 — Nie, proszę pana. Mówię o kupcach zbożowych którzy potrzebują żyć, potrzebują handlować i którzy, robiąc w tej branży z dziada pradziada, nie mogą spokojnie z założonemi rękoma patrzeć, jak ktoś odejmuje im od ust ich kawałek chleba. Pan jest człowiek interesu, panie Dowmunt, pan nie potrzebuje tu bawić się w próżne gadanie.
 — Czego oni chcą?
 — Chcą zgody.
 — I dlatego niszczą mnie!
 — Dlatego. Czy pan inaczej zechciałby z nimi gadać? Nie. Pan opanowałby ich branżę i gwizdałby na nich.
 — Mam przeszło miljon strat!
 — O wszystkiem można pomówić.
 — Jeżeli chcą zgody, niech przedewszystkiem zaprzestaną szkodzić mi.
 — Zaprzestaną, dlaczego mieliby nie zaprzestać? Czy pan myśli, panie Dowmunt, że ich ta wojna nie kosztuje? Pana kosztuje, ale i ich kosztuje. A to są porządni kupcy i wojny nie chcą. Jeżeli i pan nie chce, to już wszystko w porządku.
 — Jakiejże za to chcą ceny?
 — Żadnej ceny! Poprostu oni panu nie będą wtrącać się do uprzemysłowienia rolnictwa, a pan da spokój zbożu.
 — Jakto, dam spokój?
 — Całkiem zwyczajnie. Pan przestanie handlować zbożem.
 Dowmunt wstał:
 — Dowidzenia panu.
 — Panie Dowmunt. Ja nie powiedziałem ostatniego słowa. Czemu pan jest taki gorący?
 — W tej płaszczyźnie wogóle nie mamy o czem mówić.
 — Więc chce pan wojny?