Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/284

 Nie zdążył jeszcze umyć rąk, gdy do drzwi zapukał służący:
 — Jakiś pan chce widzieć się z panem.
 — Kto taki?
 — Wygląda na Żyda, a nazwiska nie chciał powiedzieć.
 — Dobrze, prosić.
 Po chwili do pokoju wszedł mały zażywny brunet o tak silnym zaroście, że po jego zgoleniu szczęki i pół twarzy miały niemal fjoletowy kolor.
 — Czy pan Dowmunt?
 — Tak.
 — Jestem adwokat Siemiatycki.
 — Bardzo mi przyjemnie. Czem mogę panu służyć?
 — Mnie osobiście niczem. Pan pozwoli, że usiądę?
 — Proszę.
 — Ja tu nie we własnem przyszedłem imieniu.
 — A w czyjem? — zapytał Dowmunt.
 — Na to pytanie, jeżeli pan pozwoli, odpowiem później. Przedewszystkiem chciałem wyjaśnić, że przyszedłem w bardzo delikatnej materji i przyszedłem z pewnemi propozycjami. Jednakże sprawa ta jest tej natury, że muszę mieć gwarancję dyskrecji ze strony pana. Wolno panu przyjąć moje propozycje lub je odrzucić, ale muszę mieć pewność, że w każdym razie zostanie to między nami.
 — Cóż da panu tę pewność?
 — Bardzo prosta rzecz: pańskie jedno sowo.
 — No więc, dobrze.
 — O to tylko chodziło. Otóż, proszę pana, wiem, że pańskie przedsiębiorstwa w ostatnich czasach znajdują się w pewnych trudnościach, że poniosły niejakie straty, że nie może pan znaleźć kredytów.
 — Aha! Więc pan jest tu z ramienia…
 — Zaraz, proszę pana, zaraz. Jestem z ramienia ludzi, solidnych, poważnych ludzi, którzy wolą spokój, niż wojnę…