Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/96

 Janina wrzuciła sakiewkę do kieszeni i konie ruszyły.
 Wieczorem Julian zagadnął:
 — Ile ci matka dała w tej sakiewce?
 Zupełnie o niej zapomniała, a teraz wysypała jej zawartość na kolana. Rozlała się fala złota: dwa tysiące franków.
 Klasnęła w ręce:
 — Toż będę robić głupstwa — i napowrót schowała pieniądze.
 Po tygodniu jazdy, wśród upałów straszliwych, przybyli do Marsylii.
 A następnego dnia „Król Ludwik“, stateczek, płynący do Neapolu, zatrzymując się w Ajaccio, unosił ich ku Korsyce.
 Korsyka! bandyci! góry! ojczyzna Napoleona! Janinie się zdawało, że opuszcza świat rzeczywisty, by na jawie wejść w krainę marzenia.
 Stojąc obok siebie na pokładzie, spoglądali na uciekające wstecz skały nadmorskie Prowansyi. Morze nieruchome, intenzywnie lazurowe, jakby skrzepłe, stwardniałe w jasności płomiennej, płynącej z nieba, rozlewało się pod niebem bezkresnem, o błękicie niemal przesadnie barwnem.
 Spytała:
 — Pamiętasz naszą wycieczkę na łodzi starego Lastique?