Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/90

duszki głowę, otoczoną obłokiem koronek i z uśmiechem odparła:
 — Wszak ja już pana kocham.
 Wsunął sobie do ust wypieszczone paluszki żony i głosem, zmienionym przez ten knebel z ciała, rzekł:
 — A czy otrzymam dowód miłości?
 Ponownie zmieszana, nie rozumiejąc dobrze, co mówi, a tylko pamiętna słów ojca, odparła:
 — Należę do ciebie, mój przyjacielu.
 Zaczął piąstkę jej okrywać wilgotnymi pocałunkami i zwolna powstając z klęczek, zbliżał się do jej twarzy, którą znów ukrywała pod kołdrą.
 Nagle, zarzuciwszy jedno ramią w poprzek łóżka, w pół ją objął przez kołdrą, zaś drugie ramię wsunął pod poduszką i unosząc wraz z nią głowę żony, cichutko, całkiem cichutko spytał:
 — Więc zrobi mi troszeczkę miejsca obok siebie?
 Strach ją zdjął, strach instynktowny i wyjąkała:
 — Och, nie jeszcze, proszę.
 Zdawał się rozczarowanym, trochę dotkniętym, i tonem wciąż jeszcze błagalnym, lecz trochę już porywczym, odparł:
 — Poco czekać, skoro na tem przecież skończymy?