Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/58

odbywając kolistą swą drogę, zbliżało się do niej z każdą chwilą.
 Nieruchomość morza znów sprowadziła ogólne milczenie.
 Nakoniec rzekła Janina:
 — Jakżebym pragnęła podróżować!
 Wicehrabia odparł:
 — Tak, smutno jednak podróżować samemu; trzeba koniecznie chociaż jednego towarzysza, by się módz dzielić wrażeniami.
 Zastanowiła się.
 — To prawda... a jednak lubię chodzić sama... tak dobrze marzyć, gdy się jest samą...
 Spojrzał na nią przeciągle:
 — Można także marzyć we dwoje.
 Spuściła oczy. Byłożby to aluzyą? Może. — Wpatrzyła się w horyzont, jakby chciała odkryć jakieś dale, poczem głosem wolnym mówiła:
 — Chciałabym jechać do Włoch... i do Grecyi... tak, do Grecyi... i na Korsykę! ma tam być tak dziko i pięknie!
 On przenosił Szwajcaryę dla szałasów i jezior.
 Ona rzekła:
 — Nie, ja wolę kraje całkiem nowe, jak Korsyka, lub bardzo stare, z mnóstwem zabytków, jak Grecya. Musi być ogromnie przyjemnie odkrywać ślady ludów, których dzieje zna-