Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/264

 Zastała go czytającego brewiarz w ogródku, pełnym drzew owocowych.
 Po kilku minutach rozmowy o tem i owem wyjąkała, czerwieniejąc:
 — Chciałabym się wyspowiadać.
 Osłupiał, poprawił okularów, by się jej lepiej przyjrzeć, wreszcie się zaśmiał:
 — Sądzę jednak, że zbyt ciężkich grzechów pani mieć nie będzie.
 Zmieszała się do reszty i odparła:
 — Nie; chciałabym tylko poprosić o radę, o radę... tak... tak... przykrą... że nie śmiem o tem mówić.
 W jednej chwili zmienił swą minę dobroduszną na wyraz uroczysty.
 — A zatem, moje dziecko, przejdźmy do konfesyonału.
 Ale ona go powstrzymała, niezdecydowana, czując nagle pewne skrupuły mówienia o tych rzeczach krępujących w uroczystej ciszy pustego kościoła.
 — Albo... nie... proszę księdza proboszcza... ja mogę... mogę... ostatecznie powiedzieć tu, co mnie sprowadza. Możebyśmy usiedli tam, w altance?
 Powolnym krokiem zmierzali ku altance. Ona szukała słów, jakby się tu wyrazić, jak zacząć. Usiedli.
 A wtedy, jakby się spowiadając, zaczęła: