jakiej używała zwykle w stosunku do Emilki, chcąc zaznaczyć dystans, jaki je dzielił.
— Czyż Ronnie Gibson nie jest grzecznym i dobrze wychowanym chłopcem?
— No, a cóź powiesz o Marshallu Orde?
— Ilza nie ma nic wspólnego z Marshallem Orde.
— Czyżby? Jeździła z nim w zeszły wtorek do dwunastej w nocy, a on był pijany, kiedy przyszedł po konie do stajni.
— Nie wierzę! Ilza nigdy nie jeździła na spacer z Marshallem Orde.
Emilce usta zbielały z oburzenia.
— Mnie mówiła o tem osoba, która ich widziała. Ilza sama opowiada o tem wszędzie. Może nie masz na nią wpływu, ale masz z pewnością głos doradczy. Chociaż i ty robisz głupstwa. Naprzykład idziesz się kąpać bez kostjumu kąpielowego, nago. Cała szkoła wie o tem. Słyszałam, jak brat Marshalla śmiał się z tego. Czyż nie było to szaleństwem, moja droga?
Emilka zaczerwieniła się ze złości. Gniewało ją raczej to zwrócenie się do niej: „moja droga”, niż sama plotka. Ta piękna kąpiel przy świetle księżyca, ile hałasu to narobiło! Nie będzie prowadzić na ten temat dyskusji z Eweliną. Nie powie jej nawet, że miały halki na sobie. Niech myśli, co chce.
— Nie sądzę, żebyś rozumiała niektóre rzeczy, panno Blake — rzekła z subtelną, ledwo uchwytną ironją.
— Och, naturalnie, ty należysz do ludzi wybranych — zaśmiała się zjadliwie Ewelina.
— Tak jest — odrzekła Emilka spokojnie, nie podnosząc oczu z nad zeszytu.
