Byłże ten szaleniec, który już oddawna w przepaść zguby leci, podlejszy, ohydniejszy, oskarżając Rn. Pompejusza, jak ganiąc cały senat? To mnie tylko dziwi że, gdy oskarżenie Pompejusza sprawiało przyjemność zagniewanym ludziom, nagana senatu tak dobrze myślącym obywatelom żadnej nie uczyniła przykrości. Lecz żeby ci najlepsi ludzie dłużej się z tego nie cieszyli, niech przeczytają tę jego mowę do ludu, w której niewiadomo czy wynosi, czy poniża Pompejusza. Pewnie go chwali, mówiąc że on jeden tylko godzien sławy tego państwa, i oświadczając że się z nim pojednał i że jest jego największym przyjacielem. Lubo nie wiem jak się ta rzecz ma, utrzymuję jednak że gdyby był przyjacielem Pompejusza, toby go nie chwalił; bo gdyby był jego największym wrogiem, mógłżeby co więcej do uszczerbienia jego chwały powiedzieć? Niechże tedy ci, którzy się cieszyli z jego poróżnienia z Pompejuszem, i dla tego na tyle jego strasznych zbrodni przez szpary patrzali, niekiedy nawet jego wyuzdanym i niepohamowanym zapędom przyklaskiwali, niech zobaczą jak się prędko odmienił, jak go teraz chwali, jak powstaje na tych, którym przedtem nadskakiwał. Co zdaje wam się uczyni, jeżeli się istotnie z Pompejuszem pojedna, on, co rad mniema że się już w jego łaskę wkręcił?
XXV. Jakie inne niezgody między przedniejszymi obywatelami za wskazane przez bogów nieśmiertelnych uważać mam? Te wyrazy nie oznaczają ani P. Klodiusza, ani żadnego z jego zgrai i doradców. Mają xięgi Etruskie pewne imiona, które do tego rodzaju obywateli przypaść mogą. «Przewrotnymi i odepchniętymi, » juk wkrótce usłyszycie, nazywają ludzi, których skażone serce i strwoniony majątek odstręczają od dobra powszechnego. Kiedy zatem bogowie nieśmiertelni ostrzegają o niezgodach przedniejszych obywateli, to mówią o niesnaskach między znakomitymi i dobrze zasłużonymi obywatelami; kiedy przedniejszym niebezpieczeństwo i rzeź zapowiadają, to wyłączają z ich liczby Klodiusza, który tak daleko stoi od przedniejszych obywateli, jak od ludzi uczciwych i religijnych.
O was, cnotliwi i dostojni senatorowie, o waszem życiu każą nam mieć troskliwe staranie. Wskazują rzeź przedniejszych obywateli, dodają co po ich wyrżnięciu koniecznie nastąpić musi, ostrzegają
niego rozruchu, roku 100. Obacz wstęp do mowy za Rabiriuszem, tudzież rozdział 7 tej mowy.
