sposób ratunku? Nin sądzę żeby to było znakiem niestałości, kiedy kto kieruje swem zdaniem jak okrętem stosownie do wiatrów panujących w Rzeczypospolitej[1]. Co do mnie, doszedłem do tego przekonania przez naukę, przez to eom sam widział i czytał w pismach i pamiętnikach, które nam historya zachowała o najmędrszych i najsławniejszych mężach tak naszego jako też innych narodów, że nie zawsze tych samych zdań trzymać się trzeba, ale takich, jakich stan Rzeczypospolitej, potrzeba czasu, wzgląd na zgodę wymaga. Tak czynię, Laterensie, i zawsze czynić będę, sądząc że niepodległość, której we mnie nie widzisz, a której ja nie straciłem i nigdy nie stracę, nie na uporze, ale na pewnem umiarkowaniu zawisła.
XL. Przychodzę teraz do ostatniego punktu. Powiedziałeś że «wynosząc tak wysoko oddane mi przez Plancyusza usługi, robiłem z muchy wołu, i czciłem kamień grobowy za boga; bo nikt nie godził na moje życie, i nic było żadnego niebezpieczeństwa.» Opowiem tu w krótkości niektóre szczegóły z owego czasu tym chętniej, że ze wszystkich mego życia przypadków niemasz żadnego mniej głośnego, mniej ludziom znanego z cudzych powieści lub z mego własnego opowiadania.
Uchyliwszy się, Laterensie, z onego pożaru, w którym prawa, sprawiedliwość, senat spłonąć miały, kiedy płomienie dom mój pochłaniające groziły, gdybym się nie zachował spokojnie, Rzym i całą Italią ogarnąć, miałem myśl udać się do Sycylii, która była mi przychylna, jak moja własna rodzina, a prócz tego zostawała pod rządem K. Wirgiliusza[2], z którym mnie częścią dawna przyjaźń, częścią spółurzędowanie z moim bratem, częścią sprawa Rzeczypospolitej jak najściślej łączyła. Jakie zamieszanie panowało w owym czasie, ztąd miarkować możecie, że gdy cała wyspa gotowa prawie była wyjść na moje spotkanie, ten pretor przez tego samego trybuna w mowach do ludu często napastowany, dla tego że bronił jednej ze mną sprawy, ten pretor, nie powiem nic więcej jak tylko
