Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 419.jpg

na niego uwagi nie zwracając, z głową podniesioną, przypatrywał się zegarowi, aż zawołał:
 — Daj-no stołek i lampę, bo nie mogę dojrzeć pejzażu na cyferblacie. Widzę, że jest, ale nie mogę dojrzeć, jaki...
 Przy ostatnich wyrazach wstąpił na stołek, podsunięty mu przez żyda, a uczynił to tak sprężyście, jakgdyby nigdy dotąd nie powłóczył nogami.
 — Dawaj lampę! — zawołał.
 — Zaraz, zaraz, jasny panie!
 I, słowa te mówiąc, stary żyd z lampą w ręku znalazł się obok gościa na drugim przysuniętym stołku.
 — Genewa! — zawołał stary pan — tak, tak! fabryka szwajcarska; nie wiesz, jaka?
 — Dlaczego nie mam wiedzieć? czy ja mogę czego o nim nie wiedzieć?
 Z tryumfem wymienił nazwę fabryki, już oddawna nieistniejącej.
 — To była taka fabryka, jakiej już na świecie niema!
 — To prawda, ach, jaka to prawda, że takiej fabryki już na świecie niema! A jak on się nakręca?
 Stary żyd, jakby z rękawa klucz wytrząsł, już go trzymał w palcach. W rzeczy samej wyjął go ze skrytki znajdującej się w szafce.
 — Ot, jak on się nakręca! widzi jasny pan! A jak to dobrze, że ja go dziś jeszcze nie nakręcał, to mogę jasnemu panu pokazać. Aj, fajn! taki stary klucz, a jak po oliwie chodzi!
 Tak! Aha! A ja myślałem, że on się nakręca z tamtej strony, bo takie zegarki...
 — Jasny pan ma omyłkę... takie zegarki nie nakręcają się nigdy z tamtej strony... to są wcale inne, które się nakręcają z tamtej strony... A teraz ja pokażę jasnemu panu te gzymsiki... Widzi