Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 036.jpg

 — A jak pilno?
 — Mnie nie pilno, chyba karman pusty.
 — Dużo miewacie listów na wsie?
 — Czort liczył. Toć wszystkich nie odnoszę, tylko te, co napisane, żeby przez posłańca wyprawić i co panowie sobie z poczty każą do domu dostawiać, za kwitem, zakaźne, strachowe.
 — Dobrze ci za drogę płacą?
 — Ot, bzdura. Czasem kopiejek dadzą, a czasem kaszy. Ja temu z Uściąża powiedział w tamtą niedzielę, że ja nie wróbel, żeby on mnie kaszę sypał. Z Polanówki dobry szlachcic: wczoraj rubla za list rzucił.
 — Rubla! — zawołała wzruszona Chawa. Toć do Polanówki nie ma mili drogi.
 — Sześć wiorst. Łyknął sobie człowiek parę stakanków, poczhalterowi się sprzeciwił, poczhalter w szeję, ja jego wyrugał. Mówił, co mnie odprawi — sobaka. No już poczta niedaleko, żydy wysiadać.
 Chawa zeskoczyła.
 — Bóg zapłać — rzekła.
 — Co, psia wiaro, ja do twego boga mam iść po zapłatę? Złotówkę dawaj.
 — Franek, ty oszalał. Za kawałeczek drogi złotówkę!
 — Jak dziesięciu kopiejek nie położysz, kawał ryby sobie ukroję.
 To mówiąc, wyjął nóż, gotów do spełnienia groźby.
 — Szelma, co robisz! — krzyknęła rozpaczliwie żydówka — masz, masz zbóju.
 Wyrzuciwszy jesiotra i ściągnąwszy opłatę od Mośka, Franek gwiżdżąc pojechał dalej. Chawa ze swym ładunkiem na plecach pośpieszyła tą samą drogą i zwróciła się w aleję ku Instytutowi Maryjskiemu. Tam najpewniej spodziewała się sprzedać. Zaraz na