Strona:Wykolejony (Gruszecki) 14.jpg

nie wejście służącej, której polecił poprosić panią a sam przypatrywał się sztychom z dziejów Rzymu, oprawnym w czarne ramy.
 Po chwili weszła do pokoju niemłoda, trochę pochylona kobieta, której ręce serdecznie ucałował przybyły.
 — Lecz z kimże mam zaszczyt?... mówiła zakłopotana gospodyni.
 — Jakto, nie poznaje mnie cioteczka?
 — To ty! Stasiu! A pójdż-że bliżej, niechże ci się przypatrzę, to prawdziwa niespodzianka, a jak urosłeś, wypiękniałeś; ale oczy, to już wykapane matki.
 Nie mogła się dość nacieszyć, napatrzeć na Stanisława.
 — Cóż, czy przyjmie mnie cioteczka na jakiś czas? przyjechałem tu trochę odpocząć, orzeźwić się, zobaczyć ciocię kochaną...
 — Ty się pytasz, niedobry. Ale, ale, gdzie to twoje rzeczy? Karolowo, Karolowo, a znieś no panicza rzeczy, mówiła, otwierając drzwi do sieni, a i ty chodź-no tutaj Helciu, czy pamiętasz ją Stasiu, toż-to było takie maleństwo, jak odjechałeś...
 Maleństwo to była panna Helena, licząca 17 lat. Śliczne ciemno-popielate włosy, zdawały się przeciążać foremną główkę. Twarzy-