Strona:W podziemiach ruin 13.jpg

dli we troje w pięknie przystrojonej bawialni, zagaił rozmowę kasztelan.
 — Do was panie chorąży, jako do ojca, i do pani chorążynej, jako do matki, zwracam me słowa, prosząc o łaskawą odpowiedź. Zacny kawaler, graf von Tannenburg, sam mnie prosił i przywiózł listy polecające od moich zagranicznych przyjaciół, bym został jego orędownikiem u was.
 — Co? Graf von Tannenburg?... Niemiec?! — krzyknął oburzony pan Dzierzbicki.
 — Wysłuchajcie mnie wpierw, mości chorąży. Zacny ten kawaler wsławił się już w walce z Duńczykami, sam książę brandeburski wysoce go ceni, ród dobry, majątek jest, umiłował-ci też starszą córkę waszą, Anielkę, czemu się nie dziwię, i radby te amory zakończyć węzłem małżeńskim.
 — Nic z tego! zawołał ostro chorąży.
 — Jednak namyślcie się, mości chorąży, spytajcie żony, córki — doradzał zakłopotany kasztelan.
 — Pzedewszystkiem — przerwał gorączkowo chorąży — moja wola jest ich wolą, a córkę przeklnę i wolałbym ją widzieć na marach, jakkolwiek miła mi ona i bardzo, aniżeli żoną Niemca, protestanta i jakiegoś grafa von Tannenburg, który bodaj czy nie z mnichów krzyżackich pochodzi.
 — Ale... ale... — uspokajał go swat.
 — Chce pan kasztelan wiedzieć wolę mej żony i córki, to niechaj spyta.
 — Starczą mi wasze słowa, mości chorąży, i tę rekuzę prześlę grafowi z Tannenburga. Darujcie mi, że podjąłem się tego niefortunnego poselstwa, nakłoniony jego prośbami i listami.
 — Przecież to nie żaden despekt dla nas — rzekła pani.
 — Dla waćpani może i nie, ale dla mnie jest,