swego projektu potrzebował uzyskać pozwolenie władzy wyższej.
Był pewnym, że pozwolenie to otrzyma, gdyż kilku członków Komitetu centralnego i jeden delegat Komitetu ocalenia stale przebywali w merostwie okręgu jedenastego.
Do tego to merostwa udał się Duplat po rozstaniu się z Gilbertem.
Wszystkie bramy były otwarte i wszystkie okna oświetlone.
Przewidywano katastrofę i czuwano.
W korytarzach, salach i na schodach tłoczyli się rozmaitych nazw żołnierze: Turkosy komuny, Dzieci ojca Duchêne, Laskarowie, Ochotnicy kolumny lipcowej, Mściciele Flourensa i inni, których oficerowie, ugalonowani, obciążeni pióropuszami jak muchy hiszpańskie, brzękali szablami po marmurowych płytach posadzek.
Uwijali się pomiędzy nimi obywatele w strojach cywilnych i kobiety wielce podejrzanej wartości.
Wszyscy byli mocno ożywieni, palili cygara, krzyczeli, rozprawiali o wypadkach dnia i skutkach walk, stoczonych z wojskami weresalskiemi.
Gromada szpiegów kręciła się wśród tego tłumu, wytężając słuch i notując w pamięci każde usłyszane słowo.
