Zamek Fenestranges, należący do gminy tejże nazwy i położony w środku trójkąta utworzonego przez miasto Metz, Nancy i Strasburg, a więc w pobliżu granicy Wielkiego Księztwa Badeńskiego, należał niegdyś do książąt lotaryńskich.
Zbudowany przed czterema przeszło wiekami na wzgórzu, wśród odwiecznego lasu, z którego utworzono park, otoczony murem, zachował, pomimo tak długiego istnienia, charakter czasów feodalnych, zarówno jak i jego właściciel, hr. Emanuel d’Areyne, który chociaż liczył już siedemdziesiąt cztery lata życia, imponował jeszcze powagą i postacią swych przodków, co tyle sławy przyczynili swemu krajowi.
Hrabia był wzrostu słusznego, miał chód pewny, jak przed trzydziestu laty, ramiona szerokie, jak gdyby przeznaczone do dźwigania zbroi i rękę silną, zdolną do szermierki z najcięższą lancą lub szablą.
Na twarzy jego zaledwie gdzieniegdzie rysowało się kilka zmarszczek, oczy nie utraciły dawanego blasku, tylko mocno czerwona cera, którą śnieżnej białości włosy na głowie i brodzie czyniły jeszcze jaskrawszą, wskazywała usposobienie do apopleksyi.
Była godzina ósma wieczorem, a w wielkiej sali, której ściany przybrane były w portrety przodków w zbrojach, hełmach lub kostiumach dworskich, ani jedna lampa nie była jeszcze zapaloną, ale chwilami przerywane światło, napełniało frontowe pokoje zamku.
Zdala dolatywał głuchy odgłos strzałów kara-
