Na to ojciec, niechcąc aby Filip po piąty raz obierał sobie rzemiosło, rzekł doń surowo:
„Kto chce być szczęśliwym, powinien się nauczyć pokonywać trudności i znosić odważnie przykrości swojego zawodu. Chronić się nieustannie przed niebezpieczeństwami i nieprzyjemnościami, jakie nam nastręczają cztery żywioły: ziemia, powietrze, woda i ogień, jest to samo, co przestać żyć, przestać być człowiekiem. Ogrodnictwo, którego po dowolnym wyborze zacząłeś się uczyć, jest zawodem bardzo korzystnym. Trzeba się tylko wdrożyć i ocenić go dokładnie, aby drobne przykrości, powiązane do tego stanu, niczem ci się wydały.
Filip nie zmarnował ojcowskiéj rady, a kiedy późniéj słyszał innych narzekających na przykrości losu, dodawał im odwagi, mówiąc:
„Moi przyjaciele, doświadczyłem ja wszystkiego, wiem co to jest... ale
„Z losem od Boga zesłanym bądź w zgodzie,
„Wypełniaj twoje obowiązki wiernie,
„Nie zazdrość drugim, bo w każdym zawodzie,
„Są łzy i radość, są kwiaty i ciernie.”
