Strona:Rej Figliki 138.jpeg

B₃b, o chłopiech E₈, po kąciech D₆, w kołpacech C₈, w Niemcech E₉.
 Liczba podwójna. Mianownik i biernik: dwie żenie E₈, dwie drodze E₈b, dwie grzywnie B₃, dwie konwi E₅ (w l. m. wziąwszy konwie E₅); biernik w postaci dopełniacza: zaprzężcież... dwu wołu E₆b.
 Postaci rzeczownikowe przymiotników i imiesłowów: był dłużen C₅, niewinien C₅b, pilen C₇, E, E₂b, podobien C₂b, C₃, D₄, rad D₂b, E₇b, będąc star E₇b, azażeś ślep Cb, wesół A₂b, B₅b, D₃, E₅, wdzięczen E₇, daj sie winien E₇b, być zdrów E₉b, będąc żyw E₆b, jako żyw D₈; — w Polszcze D₃b; — był męczon, bywa męczon C₃b, oszukan E₆b, pogrzebion E₆b, sameś szalon B₃b, porwon ci wszemu złemu E₅, porwonżeś tam djabłu C₈b, być zabit D₈, często, daj zabit C₂, bodaj zabit C₇, Db, C₈, C₅, bodaj cie zabito, A₅, C₄, C₅b, grzebiono B₂, pogrzebiono E₆b, zamkniono B₂b.
 Zaimki i przymiotniki. O bierniku mie, mię, cie, cię, sie, się p. wyżej w głosowni. Od ji, ja, je (on, a, o) biernik brzmiał ji, w pisowni ówczesnej gi, rzadziej go; gi A₃b (2 razy), A₇, A₈b (2 r.), B₄b, C₈ gi obok go, C₈b, D₂b, E₉; w połączeniu z przyimkami: nań B₃, C₂b, C₃b, D₄b, E₃, E₇, oń C₄b, przeń C₆, E₈, zań B₄b, E₃b, E₄, E₅, weń C₃ (2 r.); ciekawym okazem jest mimo oń Bb, powinno być właściwie mimoń (postać taka, zdaje się, nigdzie się nie spotyka). W rodz. żeń. zam. dzisiejszej postaci ją, nią tylko ję, nię: w nię A₅, B₃, B₆, podobnież onę skórę C₇b, onę E₈b, swoję żonę E₈b. W narzęd. im zam. nim w rodz. męsk. i nij.: ręce im (żółtkiem) utłuścił D₇b, począł im (t. j. złotym) brzękać po stole D₃; z myślistwem twoim C₅, swym C₄, swym śpiewaniem E₅, swym męstwem C₈, mym zdaniem E; tak samo w przymiotnikach: z zasianiem gotowym E₅b, z wojskiem papieskim B₈b, obok tego jednak: kapłanem ubogiem C₃, z młodszem (r. m.) D. W r. ż. ją zam. nią: a iż ją (= nią, przez nią) też więc szepcą A₅, tedy ją (= nią) mogłabych być i ja D₂. W miejsc. rodz. nij.