Strona:Podania i legendy polskie ruskie litewskie (Lucjan Siemieński) 162.png

ścił; głupi djabeł rozumiał, że to kamyczek. Czekają godzinę, czekają drugą, trzecią, czwartą, piątą i jeszcze dłużéj — niespada.
 — Wygrałeś człecze drugi zakład; teraz trzeci: kto z nas prędszy; ty uciekaj, ja będę gonił.
 — Co tobie djable ze mną się porywać, ty nawet mego dziecięcia urodzonego wczoraj niedopędzisz, jeźli chcesz, spróbuj się z niém. To mówiąc, postraszył w łomie leżącego zająca; zając skoczył i począł zmykać. Łapaj! łapaj!
 Djabeł popędził za zającem i nic niewskórawszy, powrócił.
 — Twoja prawda, człecze, wygrałeś. No, jeszcze ostatni zakład i pieniądze będą twoje. Oto widzisz tę kulę, waży ona funtów sto tysięcy; kto ją z nas wyżéj wyrzuci?
 — Ty najprzód próbuj djable.
 Djabeł chwycił kulę jedną ręką i wyrzucił tak wysoko, iż z oczu zniknęła, a gdy spadła, połowa zaryła się w ziemi.
 — Teraz na ciebie koléj człecze.
 Człowiek przyłożył rękę do kuli i począł się przypatrywać obłokom, które po niebie się przesuwały.
 — Czegóż się tak przypatrujesz? rzekł djabeł.
 — Czekam, aby ta ogromna chmura nadeszła. Mój brat jest w niebie kowalem i teraz bardzo potrzebuje żelaza; on siedzi za témi obłokami i czeka, abym mu kulę podał.
 — Ach! zmiłuj się dobry człecze, nierzucaj; ona mi jest bardzo potrzebną, Wiém, że jesteś silny. Wygrałeś wszystkie zakłady, a więc daj mi swój kapelusz dla napełnienia go złotem.
 — Dobrze, chodź ze mną w głąb lasu, a tam mi oddasz należną kwotę.