Strona:PWM Młynarski Emil 2.jpg

otoczył opieką pochodzących z niezamożnej rodziny braci E. i P. Kochańskich. 1896 zawarł związek małżeński z Anną Talko-Hryncewicz. Ich najstarsza córka Wanda została żoną W. Łabuńskiego, najmłodsza Alina wyszła za mąż za Artura Rubinsteina. Miejscem gdzie M. najchętniej spędzał wakacje, komponował i gościł wielu zaprzyjaźnionych artystów był aż do I wojny świat. wniesiony w posagu przez żonę dwór w Iłgowie nad Niemnem.
1898 M. uzyskał jedną z 5 gł. nagród na konkursie kompozytorskim im. I.J. Paderewskiego w Lipsku za Koncert skrzypcowy op. 11. W marcu tegoż roku, w zastępstwie chorego C. Trombiniego, poprowadził spektakl Carmen w operze w Warszawie. Po sukcesie przedstawienia uzyskał stanowisko kapelmistrza, a nast., po śmierci Trombiniego — dyrektora muz. Zajmował je przez 4 lata wystawiając m.in. Straszny dwór i Hrabinę Moniuszki, Goplanę Żeleńskiego, Fausta Gounoda, Lohengrina Wagnera, Cyganerię Pucciniego i Pajace Leoncavalla. Organizował comiesięczne koncerty symf. orkiestry operowej z udziałem wybitnych solistów pol. i zagr. Brał czynny udział w przygotowaniach do założenia w Warszawie Filharmonii. 1900 został powołany na stanowisko jej dyrektora, a 5 XI 1901 dyrygował inauguracyjnym koncertem w nowo wybudowanym gmachu. W rezultacie nieporozumień z zarządem i dyr. administracyjnym A. Rajchmanem, jak również na skutek ostrych głosów krytycznych niesłusznie obarczających go winą za wszelkie niedociągnięcia repertuarowe i artyst., 1905 ustąpił ze stanowiska. 1904–07 był dyrektorem Instytutu Muz. w Warszawie. 1907 otrzymał zaproszenie na serię koncertów z London Symphony Orchestra w kilku miastach brytyjskich, a po zakończeniu występów propozycję objęcia dyrekcji Scottish Choral and Orchestral Union w Glasgow. Pracował z orkiestrą w Glasgow w sezonach 1910–16. Dyrygował w tym czasie także w Londynie (cykl koncertów muzyki słowiańskiej 1913 i koncert muzyki brytyjskiej 1914), w Petersburgu, Moskwie i Berlinie. 1917–18 przebywał w Rosji. Prowadził koncerty promenadowe orkiestry Teatru Wielkiego w Moskwie i cykl 10 koncertów symf. W 1918 powrócił do Warszawy i wznowił współpracę z Filharmonią, 1919 został mianowany dyrektorem konserw. i opery w Warszawie. W jego klasie dyryg. studiowali wówczas P. Klecki, K. Wiłkomirski, F. Rybicki, Z. Dymmek. Zrezygnował z pracy pedag. po trzech latach uzyskując specjalne podziękowanie od premiera RP za wzorowe zorganizowanie pracy uczelni. Operą kierował do 1929, przedstawił spektakle ok. 15 polskich baletów i oper, a także premiery wielu arcydzieł repertuaru świat., jak Fidelio Beethovena, Tristan i Izolda oraz Parsifal Wagnera, Dafnis i Chloe Ravela, Pulcinella i Pietruszka Strawińskiego. W latach 20. przygotował też spektakle Halki w Wiedniu, Pradze i Belgradzie, dyrygował wielokrotnie ork. Filharmonii Warsz. oraz koncertami symf. w Paryżu, Glasgow, Edynburgu, Bukareszcie, Zagrzebiu i w Kopenhadze. 1929–31 przebywał w Stanach Zjedn., sprawował funkcję dziekana wydziału orkiestrowego Curtis Institute of Music w Filadelfii oraz dyrektora filadelfijskiej opery. Na scenie operowej wystawił m.in. Carmen Bizeta, Rigoletto, Bal masko-