Mnóżcie się, niech świat spustoszały wszędzie
Znowu osiędzie.
A w tem upewniam każdą żywą duszę,
Że nigdy potem takich wód nie wzruszę,
Któreby mieli ziemię opanować
I świat zepsować;
Włożę na niebo znakomita pręgę,
Którą gdy ujźrę, wspomnę na przysięgę,
Że mam hamować niezwyczajną wodę,
I nie zawiodę.
Pomni się lutni! nie twojej to[1] głowy,
Wspominać Boga żywego rozmowy;
Każ ty nam zasieść przy ciepłym kominie,
Aż zły czas minie.
Do Hanny (zachęca ją do użycia pięknego czasu).
Nie dbam, aby ziemne skały
Po mem graniu tańcowały;
Niech mię wilcy nie słuchają,
Lasy za mną nie biegają.
Hanno! tobie kwoli[2] śpiewam,
Zkąd jeśli twą łaskę miewam,
Przeszedłem już Amfiona
I lutnistę Aryona.
Mnie sama twarz nie uwiedzie —
I choć druga na plac jedzie
Z herby domów starożytnych,
Zacne plemię dziadów bitnych —
Ja chcę podobać się w mowie
Nauczonej białejgłowie;
Ty mię, pochwal moja pani!
Nie dbam, choć kto inszy gani.
Cnocie ząjźrą jako żywo,
Bujne drzewo wiatrom krzywo;
Ale ty chciej pomódz sama,
Nie ugrozi zazdrość nama.[3]
A jeśli me niskie progi
Będą godne twojej nogi,
Nogi pięknej: nie potrzeba —
Dosięgę już głową nieba,
Samy[4] cię ściany wołają
I z dobrą myślą czekają,
Lipa, stojąc w pośród[5] dworu,
Wygląda cię co raz z boru.
_t.1_016.jpeg&oldid=1962652){kind=link}