Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 238.jpeg

 Dzieci tak łatwo przechodzą z obawy do nadziei, że dalsze niebezpieczeństwo było dla nich niezrozumiałe. Nawet Cerber odważył się wsunąć swą poczciwą głowę do pokoju, pytając jak się ma pan Gustaw.
 — Żyje! żyje! zawołał Władzio, żyć będzie!
 Oczy starego zwilżyły się łzami; młody nauczyciel był przez wszystkich kochany w tym domu.
 Pani Nasielska powstała i skinęła na niego, by wyprowadził z sobą dzieci do ogrodu. Pozostaliśmy sami. Czułem że chwila stanowcza się zbliża, żę ona mnie pytać będzie, i stałem zafrasowany, jak student przed mistrzem.
 Pani Nasielska powstała i zbliżyła się do mnie.
 — A teraz, wyrzekła, powiédz mi pan wszystko.
 — Wszak widziałaś pani odparłem, unikając wyraźnéj odpowiedzi. Sprzeczka, obraza, pojedynek.
 — Tak, pojedynek, pochwyciła, ale chcę wiedziéć jego przyczynę. Gustaw nie jest z tych ludzi, którzy lekceważą życie. Widziałam jego przeciwnika, i pomimo rany, przypomniałam sobie tę postać. Znałam go gdzieś. Któż to jest?
 — Młody malarz, który niedawno wrócił z zagranicy; wszyscy znają go pod nazwą Olesia.
 — Tak, tak, powtórzyła zamyślona, widywałam go w Paryżu, w Wiedniu.