Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 193.jpeg

wadziło go do mnie. Piérwsza myśl moja była o niéj i zawołałem z przestrachem:
 — Pani Nasielska...
 Ale Gustaw, zamiast uspokoić mnie, zamknął drzwi na klucz, chcąc się upewnić że nikt nam nie przeszkodzi, i wówczas dopiéro wyrzekł ze smutną powagą:
 — O niéj właśnie przyszedłem z panem pomówić.
 — Mów pan, mów prędzéj! wyszeptałem zaledwie słyszalnym głosem, bo czułem ból straszny ściskający mi serce.
 Młody człowiek spojrzał na mnie z rodzajem zdziwienia, ale zapewne nie miał czasu komentować wrażeń moich, zajęty pilniejszą sprawą, bo twarz jego przybrała znowu chmurny wyraz niepokoju.
 — Przychodzę do pana, wyrzekł, jako do jedynego człowieka, który położenie moje sprawiedliwie ocenić może i proszę o pomoc, bo odbyć mam pojedynek.
 Słowa te były tak dziwne w ustach tego surowego, poważnego nad wiek swój nauczyciela, że sądziłem iż mnie słuch myli. On-że to, on rzeczywiście mówił te wyrazy, i co to wszystko miało wspólnego z panią Nasielską?
 — Tak jest, powtórzył Gustaw z gorzkim u-