Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 078.jpeg

 — I nie pomyślałeś pan tego nigdy? spytała.
 — Nie, ale myślę teraz.
 Znowu pomiędzy nami była cisza. Zastanawiałem się nad jéj słowami.
 — Powiédz mi pani, spytałem w końcu, jakim cudem tak młodo doszłaś do przekonań, które są nowością dla mnie? dla mnie... cobym mógł być ojcem twoim, dodać chciałem, alem się zatrzymał. Ten frazes zdawał mi się świętokradztwem; uczucia moje dla niéj różniły się bardzo od tych, jakie miałem dla córki i dla synów.
 — Są chwile, odparła, są położenia, których siła zdziéra wszystkie maski pozorów i odkrywa nam istotę rzeczy.
 Mówiła to bardzo spokojnie, ale jam tego spokoju pojąć nie mógł; zdawało mi się że koniecznie w jéj głosie dźwięczéć musi boleść, skrywana siłą woli, i w tém przypuszczeniu zawołałem:
 — Rozumiem, pani cierpiałaś.
 Ale spółczucie moje okazało się conajmniéj zbyteczném. Pani Nasielska podniosła na mnie oczy i odparła:
 — Odkrycie prawdy może sprawić chwilową przykrość, ale cierpieniem nazywać się nie godzi tego, co nam daje szczęście.
 — Szczęście? powtórzyłem, nie rozumiejąc jéj zupełnie.