Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 064.jpeg

które miałem przed okiem i w sercu. Widać jakieś kardynalne przeobrażenie odbywało się we mnie, jak gdybym teraz dopiéro odkrył prawdziwe piękno.
 Przy obiedzie byłem milczący i zasępiony, ale, jak zwykle, nie zważano na to; tylko Zosia spoglądała na mnie od czasu do czasu niespokojnie i miała jakąś minę zafrasowaną, tajemniczą. Syn mój starszy także był zamyślony; alem ja nie zważał na to i coprędzéj wyszedłem do swego pokoju. Zaledwie jednak wszedłem, do drzwi moich zapukano nieśmiało.
 — Kto tam? spytałem gniewnie.
 — To ja, ojcze, odparł cichutko głos Zosi.
 Kazałem jéj wejść niechętnie.
 — I czegóż chcesz? spytałem, widząc ją stojącą przed sobą.
 — Mój ojcze... zaczęła drżącym głosem, zacięła się i nie mogła mówić daléj.
 Czekałem chwilę niecierpliwie.
 — Czegóż chcesz? powtórzyłem szorstko; mów, czyż jestem tak groźny?
 — O nie, nie, mój dobry ojcze, szeptała coraz ciszéj. Chciałam tylko powiedziéć ci... zapytać cię...
 Zmarszczyłem brwi, bo nie lubiłem tego ostatniego słowa.
 — Zapytać? o cóż zapytać?
 — Nie gniéwaj się, przerwała błagalnie.