Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 117.jpeg

knieniach i gotowała się przyjąć je z uśmiechem. Pilno jej było zajrzeć w oczy rzeczywistości.
 — Gdzież my pojedziemy? — pytała — gdzie będziemy mieszkać?
 Nad tą kwestyą Romuald jeszcze nie zastanawiał się wcale.
 — Ach! — zawołał — świat wielki. Ale czy sądzisz, że rodzina twoja zezwoli kiedykolwiek na małżeństwo księżniczki Staromirskiej z Romualdem Kaliną?
 — Nie będziemy pytali, uciekniemy ztąd, skryjemy się.
 Wstrząsnął głową; znał trudności i niebezpieczeństwa ucieczki, których ona nie pojmowała.
 — A jeśli nas znajdą? — szepnął.
 Spojrzała mu w oczy z przerażeniem.
 — Czyż nie ma kraju, gdziebyśmy się schronić mogli?
 — Nie myśl, że odstraszają mię trudności, chcę tylko, abyś wiedziała, że wszędzie prześladowanie ścigać nas będzie.
 — I ty go się nie zlękniesz?
 — Ja? — odparł oburzony — myślałem o tobie jednej, Natalio, nic o sobie.
 Powiedział to z przekonaniem, a jednak któżby śmiał zaprzysiądz, że troskliwość jego zupełnie pomijała własną osobę? Zresztą los ich był tak ściśle złączony, iż cierpienia i radości musiały być wspólne, i niepokojąc się o nią, musiał zarazem niepokoić się o samego siebie. Ale ona uwierzyła mu bez wahania; hieroglify ludzkich twarzy i myśli były dla niej niezrozumiałe jeszcze.
 — Romualdzie — szepnęła, garnąc się pieszczotliwym ruchem pod jego obronę — ufajmy przyszłości; to być nie może, aby dwoje ludzi silnie złączonych, nie znalazło sobie miejsca pod słońcem.
 — Znajdziemy je, nie wątp, gdzieś daleko, zmienimy nazwiska, skryjemy się w tłumie i zatopieni w sobie, nie