Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 036.jpeg

 — Bo daleko, to sie widzą małe.
 — Dzieciom gadaj se takie bzdury, nie mnie.
 Jednak ciekawe słowa Józusia nie dawały jej spokoju; myślała o nich, zapatrzona w gwiazdy... Józuś zaś nie miał ochoty wykładać jej astronomii. Chciał, by teraz o jego szkołach zapomniała, by brała go jak pasterza.
 — To ucą, ze tak daleko... — rzekła po chwili.
 — Co ci ta o to... Śpijmy lepiej.
 Przysunął się ku niej poufale.
 — To śpij. Cy ja ci bronię? — odsunęła się. — Mas doś miejsca.
 — Kie ja chcę z tobą...
 — Dyć ze mną śpis.
 — Ale...
 — Co za ale? Jak ci nie dobrze, to idź.
 Patrzyła dalej ku niebu, a Józuś, onieśmielony, pozierał na nią i czekał. Oczy jej pomału zaczęły się zwężać — sen ją nachodził.
 — Jewka...
 — Co?
 — Jewciu...
 — Dyć słysę.
 — Jewusiu...
 — Coz ta jesce? Śpij, bo juz cas.
 Józuś nabrał w serce odwagi, wyciągnął rękę pod chustą i sparł dłoń na jej piersiach. Nie broniła mu, spytała ino:
 — Musis tu rękę kłaść? nie uśnies inacy?