Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 035.jpeg

 Józuś czuł się, jakby go do nieba wpuścili. Rozpatrzył się po posłaniu i legł skraja, obok Jewki. Chwilę spoczywał cicho. Zbierał w sercu odwagę, oswajał się z rzeczywistością. A bokiem z ciekawością pozierał na Jewkę. Leżała na wznak, chustką owinięta, twarzą ku niebu.
 W pobrzasku miesiąca widział jej przyciemniałą twarz, oczy otwarte, wpatrzone w gwiazdy, błyszczące. Wydała mu się jakąś inszą, poważną, prawie że surową. Onieśmielenie poczęło ogarniać Józusia, gdy patrzał w nią, tak w niebo wmyśloną.
 — Gwiozda spadła... — szepnęła.
 Józuś spojrzał na niebo za jej wzrokiem, i znów ku niej powrócił oczyma. Nieznacznie przysunął się. Dygotał jak w febrze.
 — Cy ci zimno? — spytała.
 — Nie...
 — Tak sie trzęsies. Moze ci dać trok chustki?
 Odwinęła chustkę. Józuś podjął trok i skwapliwie się przysunął.
 — Cieplej ci?
 — Cieplej.
 — To śpij. Abo patrz na gwiozdy. Widzis, co ich hań... Jak iskry rozsiane. Więkse, i mniejse, i mało co widne... O — jak sie mienią... Z cego one tyz bedą? Nie wies? co? Jak was tam w skole ucyli?
 — To są światy, takie, jak nasa ziemia...
 — Głupi... światy... mniejse od śpilki.