Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 031.jpeg

 — A to, ze teraz ci juz o świeckich rzecach nie trza myśleć.
 — Widzis, zebraku, ani na wesele nie bees mógł iść, ni na druzbę...
 — A das mi, Józuś, ślub, jak księdzem ostanies?
 — Dam ci, z jaką paradą! ino pockaj.
 — A kie-z to bedzie? Za rok, dwa? Bo mi sie śpiesy.
 — Coz ci tak pilno?
 — Gadaj mu ta o tem, kie on juz jak ksiądz. — Jakze ty zebraku wytrzimies? Tak całe zycie bez grzychu...
 — Haj? od cegoz gospodyni? — pytała insza.
 — Kie Józuś ta nie taki... On juz dziś jakby wyświęcony. Ino mu kółko na łbie wystrzydz...
 — Wiera tyz bedzie ksiądz z ciebie! Ino tu prymicye zrób, pamiętaj, coby my sie wytańcyli...
 Józuś wstydził się tego przyszłego księdzostwa. Chciał im koniecznie pokazać, że on nie taki święty, jak myślą.
 Najuparciej prześmiewała się z niego Kundzina Jewka od Królów. W zamian za te jej prześmiechy począł ją śmiało słowami napastować. Nie gniewała się o to bynajmniej; to też Józuś ośmielił się tak, że gdy jednego popołudnia przyostali na chwilę sami na polanie, zagadnął prosto:
 — Kaz ty legas?
 Wiedział dobrze, że nocowuje przy kopach na sianie.