Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 123.jpg

Podał gościowi dwa palce prawej ręki i wskazał mu krzesło obok biura.
 — Przyszedłem do pana, — rzekł Ernesto, — żeby się czegoś dowiedzieć o rodakach pańskich, których miałem zaszczyt poznać tutaj w pańskim domu... Wyjechali tak niespodziewanie, że nawet...
 Emieljanow milczał, paląc papierosa. Gdy skończył palić i cisnął papierosa, rzekł, rozkładając ręce:
 — No, cóż? Wyjechali. Byli — i wyjechali.
 — Ba, to wiem. Ale dokąd?
 — Do Rosyi.
 — I to wiem, ale jaki jest obecnie ich adres?
 — Mogę panu dać adres. Pan się wybiera do Rosyi?
 — Z czego pan wnosi, że się wybieram?
 — Z tego, że się pan dopytuje o adres.
 — Dopytuję się, bo przecież nie jest tajemnicą państwa. Znałem tych ludzi, więc cóż dziwnego, że chciałbym o nich mieć wiadomość. Chcę napisać...
 — Żadnej wiadomości nie otrzyma pan od nich... — rzekł Emieljanow z obrzydliwym śmiechem.
 — Dlaczegóż to, proszę pana?
 — Murzyn spełnił swoją powinność, murzyn może odejść.
 — Któż to jest ten murzyn?
 — Pan jesteś murzynem, mój piękny Włochu.
 — Nie rozumiem tego i nie wiem, doprawdy z czego się pan tak cieszy.
 — Śmieję się z pańskiej miny i z pańskiej roli.
 — Śmiej się pan sobie! Co mi tam!
 — Chcesz pan wiedzieć prawdę, całą prawdę, co?