Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 109.jpg

masaż skroni, jak tydzień temu? Pamiętasz? Wtedy pomogło...
 — Nie! Nie! Michel — stanowczo nie!
 Przez chwilę trwało milczenie. Ale oto utrapiony Michel znowu zastukał.
 — Czego? Michel, czego? Przecie mówiłam...
 — Otwórz!
 — Nie otworzę.
 — Czy tylko owa migrena nie zmateryalizowała się w postać amanta?
 — Nie rozumiem, co mówisz! — syknęła wierna małżonka z godnością.
 — Mówię, — ciągnął dyplomata, — że może ta migrena ma żółte włosy i ryżawe wąsiki.
 — Proszę cię, Michel! To niestosowne...
 — Na dowód, że to niestosowne żarty, otwórz.
 — Obraża mię to, co mówisz!
 — Ach, w takim razie... «Zinoczko», po tysiąc razy przepraszam... Ale dopiero co wyszedł odemnie Emieljanow, a ty tuż-tuż dostałaś migreny.
 — Wciąż mię podejrzewa o romans z Emieljanowem... — mówiła, «Zinoczka» do ucha swego gościa. Parsknęła śmiechem.
 Roześmiał się także jej mąż za drzwiami, jakby dla podkreślenia śmieszności tych podejrzeń.
 — Idź spać! — rzekła głośno pani Zinaida.
 — Niestety, muszę. Tak oto, bez pożegnania, bez powiedzenia dobranoc. Jakże jesteś okrutna! Jak zimna dla mnie! Jak niedobra!
 — Dobranoc, mój aniele! — mruknęła Zina, pokazując język w stronę zamkniętych drzwi.