Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 100.jpeg

nowczym głosem: »ja muszę panią namalować«. Przez jedną chwilę się przestraszyłam, bo przyszło mi na myśl, że może mam do czynienia z obłąkanym...
 Widział mój zdumiony i wystraszony wzrok, jął mocno, jak najmocniej przepraszać, ale prosił mnie, bym koniecznie zaszła do jego atelier... Zawiązała się zwolna między nami rozmowa — nazajutrz przemogła ciekawość, zaszłam tu.... no! i pan rozumie, jestem kobietą, trudno się było oprzeć pokusie, być namalowaną przez artystę tej miary, co on... Ot, i cała nasza znajomość...
 — A pana — uśmiechnęła się tajemniczo — znam już oddawna z widzenia.
 — Gdzie mnie pani widywała?
 — Dosyć często w towarzystwie młodej i bardzo przystojnej kobiety... w kawiarni Szotta...
 — Dziwna rzecz, że ja pani nigdy nie widziałem.
 — Trudno było mnie zauważyć, siedziałam zwykle gdzieś w kącie. Pan wraz z swoją towarzyszką, otoczony lajbgwardyą, niech się pan nie gniewa, ale tak nazywają ogólnie otoczenie pańskie...
 — Kto je tak nazywa?
 — Czyż to panu nie obojętne, kto mnie informował?