Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 070.jpeg

 Wpatrzony przed siebie, w dal, wyciągnął rękę i bezwiednie pogłaskał jej głowę.
 — Teraz jesteś panią, jam cię panią uczynił: jak to dobrze! A może ty go kochasz, no, to tem lepiej, będziesz szczęśliwa...
 Jakby ją ktoś harapem smagnął, zerwała się na równe nogi.
 — Nie bluźnij! — krzyknęła, ale opamiętała się w tej chwili, obejrzała się dokoła, jakby się lękała, że ktoś słyszy. — Już go nie kocham — wyrzuciła przez zęby.
 Słyszał te słowa, jak poświst dalekiej burzy.
 — Nie przeszkadzaj mi teraz — rzekł zmęczony.
 Klękła przy nim, objęła jego kolana.
 Jedną ręką gładził machinalnie jej włosy, drugą wyjął nieznacznie epruwetkę z kieszeni, wsypał całą zawartość do szklanki wina.
 — Wstań.
 Było coś w jego głosie, co jej kazało słuchać.
 Popatrzyła na niego wpół nieprzytomnie, a nagle szarpnęła go za ramię.
 — Nie słyszysz, co mówię? Nie kocham go już.
 Odsunął ją cicho od siebie.
 — Jeszcze jedno muszę załatwić. Zapomniałem całkiem, że policya może się w całą sprawę wdać...
 Siadł przy biurku.