Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 041.jpeg

fala tej czerni ludzkiej zdawała się przed nim rozstępować, a on szedł i szedł w natchnionem poczuciu swej mocy.
 Tylko to nieznośne światło go raziło i ten piekielny rozgwar mącił mu myśli, a przytem miał to przykre wrażenie, że ktoś za nim idzie.
 — Oczywiście — pomyślał — nie ktoś, ale setki, tysiące ludzi...
 Skręcił w boczną ulicę, zawrócił potem w jakiś ciemny prawie zaułek, ale bezustannie słyszał czyjeś kroki poza sobą.
 Irytowało go to, ale nie przyszło mu na myśl, by się odwrócić i zobaczyć, kto za nim idzie.
 Zdjął go tylko niewymowny lęk, że to ktoś, ktoby go mógł zatrzymać.
 I w tej samej chwili zawstydził się, że mógł nawet taką myśl dopuścić, by jeszcze, jeszcze ktoś mógł drogę zastąpić i zatrzymać go; przystanął, odwrócił się i czekał.
 Ten ktoś przystanął, a raczej oparł się o ścianę kamienicy.
 Górski podszedł bliżej i stanął oko w oko z jakąś kobietą, która wlepiła w niego szeroko rozwarte, błyszczące oczy.
 Tak patrzyli na siebie w milczeniu długą chwilę.
 — Nie poznajesz mnie? — pytała nieśmiało.
 Górski patrzył z wytężeniem.