Dotąd dla siebie zbierałam jedynie,
Na przyszłość codzień potrochu odłożę;
A dobrym chęciom Pan Bóg dopomoże.
I tak się stało:
Miodku się dużo dla biednych zebrało;
A pszczółeczka luba, miła,
Tej nas prawdy nauczyła.
Że przy pięknych uczuciach dość na silnej woli,
Aby nieść pomoc bliźniemu w niedoli.
Uskarżał się Bug na to, iż gdy w Narew wpadał,
Imię, podobne Stwórcy nazwisku, postradał.
Na to mu rzecze strumyk, który płynął blisko:
Nie nazwisko nas zdobi, ale my nazwisko“.
Piękny woreczek, paciorkami dziany.
Stał przy skarbonce glinianej.
„Ty przy mnie“, rzecze, co za śmiałość proszę!
Ja mam złoto, a ty grosze!“
Na to skarbonka odpowie
Chełpliwemu woreczkowi:
„Nie z posiadania skarbów zaszczyt na nas spływa,
Ale jak ich kto używa“.
W poobiedniej godzinie
Zachciało się spać dziecinie,
A trzeba zważać i na to,
