Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 025.jpg

 — Pan Welt dopiero z pół godziny jak od nas wyszedł.
 — Tutaj był?
 — Brał pięćdziesiąt sztuk białego towaru.
 — Dla siebie?
 — Nie, na zlecenie Amfiłowa, do Charkowa. Cygarem można służyć?
 — Owszem, zapalę, bo jestem dyablo zmęczony.
 Zapalił i siadł na wysokim taburecie, przed pustem biurkiem.
 Główny buchalter kantoru, który go z uniżonością traktował cygarem, stał przed nim, napychając sobie fajkę tytoniem, kilku młodych chłopaków, usadowionych na wysokich kobyłkach, pisało w wielkich, czerwono poliniowanych książkach.
 Cisza, jaka tutaj panowała, draźniący skrzyp piór, monotonne cykanie zegaru, denerwująco działały na Borowieckiego.
 — Cóż słychać, panie Szwarc? — zapytał.
 — Rozenberg się załamał.
 — Zupełnie?
 — Nie wiadomo jeszcze, ale ja myślę, że się będzie układał, no, bo co za interes robić zwykłą klapę? — zaśmiał się cicho i przybijał palcem wilgotny tytoń w fajce.
 — Firma traci?
 — To zależy od tego ile będzie płacił za sto.
 — Bucholc wie?
 — Nie był jeszcze dzisiaj u nas, ale jak się dowie, zabolą go odciski; jest czuły na straty.
 — Jego szlag może trafić — szepnął któryś z pochylonych przy robocie.