Strona:PL Poezye Adama Mickiewicza. T. 1. (1899) 113.jpg

 Wtem rybią łuskę odwinie,
Spojrzy dziewicy oczyma;
Z głowy jasny włos wypłynie,
Szyjka cieniuchna się wzdyma.

 Na licach różana krasa,
Piersi, jak jabłuszka mleczne,
Rybią ma pletwę do pasa,
Płynie pod chrósty nadrzeczne.

 I dziecię bierze do ręki,
U łona białego tuli,
— »Luli, woła, mój maleńki,
Luli, mój maleńki, luli». —

 Gdy dziecię płakać przestało,
Zawiesza kosz na gałęzi,
I znowu ściska swe ciało,
I główkę nadobną zwęzi.

 Znowu ją łuski powleką
Od boków wyskoczą skrzelki;
Plusła: i tylko nad rzeką
Kipiące pękły bąbelki.

 Tak co wieczora, co ranka,
Gdy sługa stanie w zakątku,
Wraz wypływa Świtezianka,
Żeby dać piersi dzieciątku.

 Za cóż jednego wieczora
Nikt nie przychodzi na smugi?
Już zwykła przemija pora:
Nie widać z dziecięciem sługi.

 Nie może on przyjść tą stroną,
Musi zaczekać troszeczkę,
Bo właśnie teraz pan z żoną
Poszli przechadzką nad rzeczkę.