Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 338.jpeg

con“ (Obj. 22, tl). Św. Hieronim (Ep. ad Demetr.) mówi, że jeżeli nie postępujemy, już się cofamy. Toż samo uczą inni śś: święty Leon (Serm. de passione), św. Bernard (Ep. 341). Nietrudno zrozumieć z tego, co dotąd powiedziano, w jakim stopniu doskonałość wszystkich chrześcjan obowiązuje. Ponieważ istota doskonałości polega na miłości Boga, którą wszyscy posiadać powinni, a więc i stopień doskonałości będzie odpowiedni obowiązkowej miłości; wszyscy zaś powinni tak Boga kochać, aby żadnego stworzenia nie przenosili nad Boga, lub nie stawiali z nim na równi, czyli nie przywiązywali swego serca do żadnego przedmiotu, przeciwnego miłości Boga. Z tego widzimy, że doskonałość chrześcjańska, obowiązująca zarówno wszystkich wiernych, jak i dusze szczególnie poświęcone Panu Bogu, najprzód polega na zachowaniu przykazań, a dopiero w szczegółach, odpowiednio do różnicy powołań, i na wypełnieniu rad ewangelicznych. Cf. D. Schramm, Institutiones theologiae mysticae; Scaramelii, Guide ascetiąue, tr. 1 art. 13; Pelczar, Dosk. chrzęść. Ks. K. R.
 Dothain, 7 0 AtoSaefji., Aradatp. (dwustudnia), gdzie Józef znalazł braci pasących trzody (Gen. 37, 17), albo Dothan, gdzie Elizeusz wojsko syryjskie ślepotą poraził, leżało na północnej pochyłości gór, jakie na południu otaczają wyżynę Esdrelon, cokolwiek niżej od Bethulji, niedaleko drogi karawanowej z Galaad do Egiptu. Okolica to górzysta, była ważną pod względem strategicznym. X. K. W.
 Doucin Lud wi k, jezuita, ur. w Vernon, w Normandji, nader czynnie występował przeciw jansenizmowi. Um. 1 7 26 r. w Orlćans. Napisał: Traite de tusage du Calice (Paris 1686); Instruction pour les nouveaux catholigues ou ton e.rpligue tous les articles contestes (ib. 1686); Instruction sur la manierę dentendre la s. Messe (ib. 1701); Memoire touchant le progres du jansenisme en Hollande (bezimiennie; Cologne 1698); Specimen obseniationum ad nestorianam historiom, auctore Lud. Ducino (Paris 1698); Histoire du nestorianisme (ib. 1698 i t. r. w Chalons, w La Ilaye i w Amsterdamie); Hist. de momemens arrwes dans l’£glise au sujet d’ Origene et de sa doctrine (Paris 1 700) i in.
 Dowgird Anioł, ur. 11 Gr. 1 7 76 r. w dobrach Jurkowszczyzna, powiecie Mścisławskim, początkowo uczył się w szkołach jezuickich w Mohilewie nad Dnieprem i w Mścisławiu; następnie u pijarów w Dąbrównie, poczem d. 17 Sierp. 17 91 r. wstąpił do zakonu pijarów w Lubieszowie, w gub. Mińskiej, śluby zakonne złożył 17 Wrz. 1 793, studja zakonne odbył w Dąbrowicy (gub. Wołyńska) i w Wilnie. Jako odznaczający się zdolnościami i pracowitością, miał sobie powierzony obowiązek nauczyciela, który z pożytkiem uczniów spełniał przez lat 11 w różnych szkołach powiatowych, utrzymywanych przez pijarów. Od r. 1807 do 1809 był prefektem konwiktu młodzieży szlacheckiej w Wilnie. Następnie użyty do kształcenia młodzieży zakonnej, uczył w nowicjacie lubieszowskim, potem w seminarjum dąbrowickićm. R. 1809 wezwany, przez radę głównego seminarjum duchownego przy uniwersytecie wileńskim, na kapelana tegoż seminarjum, spełniał ten obowiązek, za pozwoleniem przełożonych, aż do 1812 r., kiedy z powodu wojny francuzkiej zamknięte zostało to seminarjum; wtenczas przyjął obowiązek kapelana przy gimn. wileńskićm do r. 1813. Gdy r. 1812 seminarjum obrócone na lazaret, zapełnione było chorymi, on głównie zajmował się niesieniem im religijnej pomocy. Po otworzeniu na nowo głównego seminarjum 1816 r., wrócił D. do swego