krakowskiej, gdzie otrzymał stopień licencjata teologji. Po wyświęceniu na kapłana zaczął pracować w swojej djecezji (kujawskiej), której biskup ówczesny Maciej Łubieński wziął go w szczególniejszą protekcję i opiekę. W skutek tych względów, nauki i pracy, ok. r. 1637 został przełożonym seminarjum włocławskiego i teologiem domowym swojego protektora. T. r. wydał D. traktat teologiczny p. t.: Conclusiones ex Theologia Morali fundatae in actibus humanis de Peccatis in genere ad Disputandum publice propositae. In Contubernio Clericorum Seminarii Vladislaviensis. Anno Domini 1637 in-4, bez miejsca druku (niewątpliwie w Krakowie) i bez liczby stron (których jest 29). Rozprawa ta, rozdzielona na 50 ustępów, przypisaną była bpowi Łubieńskiemu. W roku wydania tego traktatu, lub w następnym, D. otrzymał bogate uposażenie, z nominacją na kanonika kolegjaty kruszwickiej. Po uzyskaniu tej godności, D. w Grudniu 1638 r. odbył w akademji krakowskiej publiczną dysputę, celem otrzymania stopnia doktora teologji, co też pozyskał. Temat do wypracowania rozprawy dał mu Marcin Wadowski, ówczesny podkanclerzy uniwersytetu i dziekan wydziału teologicznego. Rozprawa ta wyszła z druku pod tytułem: Quaestio Theologica de Merito bonorum iusti operum. Ab illustri et Adm. Reverend. D. Promotore, D. Martino Campio Vadovio, S. Floriani Praeposito, Almae Universitatis Cracovien. vicecancellario, Sacrae Theol. Facultatis Decano, publice ad disputandum Rndo Domino Steph. Damalewicz S. Theol. Licentiato, Canonico Crusvic. Seminarii Vladislav. Praefecto. Pro solenni in Doctorem Sac. Theol. inauguratione proposita. Anno Dni 1638 (bez miejsca druku, in 4, prócz karty tyt., kart tylko 4). W Sierpniu 1640 r. D. został kaznodzieją i kanonikiem katedry kujawskiej. Ponieważ D. nie był szlachcicem, lecz szedł z rodu miejskiego, zatém kanonja jaką otrzymał była doktoralną. Z epoki tej jego godności istnieje jedno tylko pismo wydane w języku polskim: kazanie miane r. 1642 w katedrze włocławskiej, przy wyświęcaniu Aleksandra Bucendorfa Kęssowskiego na opata oliwskiego klasztoru. Kazanie to, nieznane bibljografom naszym: Janockiemu, Bentkowskiemu, Jocherowi, Mecherzyńskiemu i innym, wyszło z druku p. t.: Róża z Opatrzności Boskiej nową szatą odziana etc. (w Krak. w drukarni Franc. Cezarego r. p. 1642, druk gocki, kart nieliczbowanych 14). Przywiedzione kazanie dowodzi, że D. był w swej epoce jednym z mówców kościelnych, mniej niż inni pstrzących język ojczysty makaronizmem łacińskim. D. spełniając życzenie gorliwego protektora swojego Łubieńskiego, wziął się do prac historycznych, których pierwszym owocem było ważne dzieło: Vitae Vladislaviensium Episcoporum, Jussu et authoritate Illustr. et Rev. Domini D. Mathiae Łubieński etc. (Kraków u Franc. Cezarego r. 1642, in 4, str. liczbow. 469 i 4 kart pomyłek drukar). Dzieło to w zawziętym krytyku prusko-luterskim Braunie znalazło surowego przyganiacza i sędziego. W rok po wydaniu „Żywotów biskupów włocławskich“ wydał D. bjografje proboszczów katedry włocławskiej, które przypisał Stefanowi Charbickiemu, naówczas proboszczowi katedry włocławskiej, a następnie bpowi nikopolitańskiemu; od imienia Charbickiego dał tej książce tytuł: Stephanoma Praepositorum Vladislav. seriem et successionem complectens variis gemmarum, plantarum, herbarum, florum etc. (Krak. w druk. Walerjana Piątkowskiego r. 1643 in 4, kart nieliczb. 28). Pobudki ascetyczne, a nadto i chęć swobodniejszego oddawania się nauce, skłoniły D’a, że zamierzył wejść do zgromadzenia
