Jest to pierwsza kronika pisana po niemiecku; nieogranicza się ona tylko do dziejów miasta i okolicy, ale całe obejmuje Niemcy.
Cloud, zwykle St-Cloud (czyt. Sę-Klu), Clodoaldus, Klodowald, św. (7 Wrz.), kapłan, potomek dawnych królów frankońskich, ur. między 520 a 524 r., był synem króla Clodomira (Clodmar) orleańskiego, a wnukiem Klodoweusza I i św. Klotyldy. Trzy lata mając, stracił ojca, zabitego w Burgundji, i wraz braćmi Teobaldem i Guntarem dostał się do Paryża pod opiekę babki. Stryjowie jednak jego: Klotarjusz, król z Soissons, i Childebert, król paryzki, celem podzielenia się królestwem Orleańskiém postanowili wymordować synów swego brata; śmierci uniknął tylko Cl. szczególną opieką Opatrzności, i na znak, że wyrzeka się świata, uciął sobie włosy. Najprzód zostawał pod kierunkiem św. Seweryna w pobliżu Paryża, ale chcąc zupełnie być światu nieznanym, udał się do Prowancji, gdzie przez wiele lat żył i wiele cudów działał. Powróciwszy do Paryża, został 551 r., na dopraszanie się ludu, wyświęcony na kapłana, poczém udał się do Nogent (Novigentum, Novientum), teraz od imienia świętego nazywane St-Cloud, gdzie zbudował i uposażył kościół. Niektórzy utrzymują, że zbudował on tu klasztor i w nim, wraz z swymi uczniami, śluby zakonne złożył; ale Bollandyści (Acta SS. Septemb. t. III p. 98) dowodzą, że nie był on wcale zakonnikiem, a prowadził tylko życie wspólne z pewną liczbą duchownych. Um. ok. 560. Ponieważ pospolicie uważają go za benedyktyna, przeto też malują go w habicie tego zakonu, z insygniami królewskiemi. Cf. Mabillon, Acta SS. Ord. S. Ben. saec. I s. 134. N.
Clugny (czyt. Kliuni), Klunjak, Cluniacum, kongregacja benedyktyńska. Nie upłynęło sto lat od czasu reformy zakonu benedyktynów, dokonanej przez Benedykta z Anianu (ob.), a już zaczęły upadać klasztory francuzkie z powodu bogactwa, ob nimias divitias, jak podają kronikarze. Do tego upadku przyczyniły się napady Normanów i Saracenów. Miasto Clugny należało do księcia Akwitanji Wilhelma, który, idąc za pobożnym obyczajem owych czasów, postanowił założyć tu klasztor. W tym celu zasięgał rady Bernona, opata klasztorów w Gigny i Baume. Za wspólném poruzumieniem, obrano ciche ustronie Clugny na miejsce mającego się wznieść przybytku Bożego. Wilhelmowi zdawało się, że szczekanie psów w sąsiednich lasach zakłócać będzie bogobojne rozmyślania mieszkańców klasztoru, i dla tego zabronił w nich polowania. Nowe opactwo zaczęto budować 909 r. i książę zapisał mu wszystkie przyległe posiadłości, pola, łąki, winnice, młyny i t. d. Klasztor miał przyjąć regułę benedyktyńską; umówiono się, że Berno będzie pierwszym opatem, lecz po jego śmierci zakonnicy mieli sami obierać sobie przełożonego. Nadto, klasztor miał być ciągle otwarty dla ubogich i podróżnych, oraz corocznie składać małą ofiarę na światło do kościoła śś. Apostołów w Rzymie. Uwolniono go także od wszelkiej zależności świeckiej i oddano pod wyłączną juryzdykcję opata i Papieża. Stary książę Wilhelm pojechał zaraz do Rzymu, celem uzyskania zatwierdzenia nowego klasztoru, a Berno ze swoich klasztorów sprowadził 12 zakonników do Clugny. Po śmierci Bernona († 928 r; żywot jego ob. Mabillon, Acta ss. ord. s Ben. saec. V p. 67; ap. Bolland. Acta ss. 13 Januar.) opatem był (928—942 r.,) Odo (ob.). Od niego datuje się początek świetności
