manor. et S. Rom. Eccl. cardinalium, ab initio nascentis Ecclesiae ad Clementem VIII (Romae 1601—1602, 2 v. f.). Autor pracował nad tém dziełem przez 10 lat; umarł przed wyjściem jego; wydania dokończył Franciszek Cabrera Morales i dodał swoje uwagi, zwłaszcza od Aleksandra VI do Klemensa VIII. Przedrukowywał to, z kontynuacją aż do Urbana VIII, Andrzej Victorellus, przy pomocy Ferdynanda Ughelli, Hieronima Aleandra, Łukasza Waddinga i Cezara Becillo (Romae 1630 2 v. f.); a Augustyn Oldoinus uzupełnił do Klemenssa IX i poprawił żywoty prawie wszystkich kardynałów (Romae 1677 4 v. f. z portretami); wreszcie Maria Guarnacci doprowadził do Klemensa XII (Romae 1751 2 t. f.). Zarzucają Ciaconiusowi brak krytyki. Zebrał także Bibliothecam omnium scriptorum ab initio mundi ad an. 1583, której część do litery E. wydał Djonizy Camusat, Paris 1731. X. W. K.
Ciampi (czyt. Czampi) Sebastjan, ur. 30 Paźdz. 1769 r. w Pistoja, wyświęcony na kapłana 1793 r.; królowa Etrurji powołała go 1803 na prof. lit. starożytnej przy uniwersytecie pizańskim. R. 1818 zaproszony przez hr. Stanisława Potockiego do zakładającego się uniwersytetu warszawskiego, dostał kanonję sandomierską, a następnie katedrę literat, greckiej. R. 1822 wrócił do Włoch i w wiejskim domku pod Florencją um. 14 Gr. 1847 r. Zostawił wiele prac filologicznych i nieco historycznych, tyczących się szczególniej stosunków Polski i Rosji z Włochami (ob. Encykl. Orgelbr. większa V 580), pomiędzy któremi zaleca się jego Bibliografia critica delle antiche reciproche corrispondenze deli’Italia colla Russia, Polonia etc., 3 t. Flor. 1834—43.
Ciapiński Jerzy, pijar litewski, ur. 1718, um. 1768, słynął z biegłości w języku i literaturze łacińskiej; Łomonosow, poeta rosyjski, w wielu kwestjach zasięgał jego rady. Oprócz licznych panegiryków, ód i epigramatów, zostawił Zbiór kazań, Wilno 1754 2 t., i Methodus docendi pro scholis piis provinciae Litvanae, ib. 1762.
Cibot (czyt. Sibo) Piotr Marcjalis, jezuita, ur. w Limoges r. 1727. Po ukończeniu kursów teologicznych i otrzymaniu święceń kapłańskich, na usilne swoje prośby, wysłany został na misje do Chin (1758) i tam spędził resztę życia na pracach apostolskich i naukowych, † w Pekinie 8 Sierp. 1789. Chińskie jego nazwisko jest Ko. Listy jego o prześladowaniu w Chinach z r. 1764, w Lettres édifiantes IV 97..; inne prace o dziejach chińskich w Mémoires concernants l’histoire etc. des Chinois, publ. par Batteaux et Bréquigny, Paris 1776—1789 16 v. in-4. X. W. K.
Cicconi Tytus, ur. w Loreto 14 Marca 1779, wstąpił do jezuitów 1801 r., wykładał retorykę w Monza i Urbino. Nie długo sprzykrzył sobie zakon: po wyjściu z niego zaczął drukować swoje studja nad językami wschodniemi, lecz widząc inne prace w tymże rodzaju, druk powstrzymał. Był bibliotekarzem księcia Albani w Rzymie; przed śmiercią na nowo wstąpił do jezuitów i um. w nowicjacie 13 Grud. 1846 r. Oprócz egzegetycznej rozprawy do Dan. 5, 23 (De vitrium verborum Mane, Thecel, Phares, disquisitio, Mediol. 1814), poezyj wydanych pod pseudonimem Eristeno Feanio (Rime di Er. Fe., Roma. 1834) i niektórych rozpraw archeologicznych w czasopismach, wydał kilka dawniejszych pomników historycznych, jako to: Descritzione del primo viaggio fatto a Roma dalla regina Cristina Maria, convertita alla relig. cattol., Roma 1838.; La scala celeste, opusculo di Bernardino Baldi da Urbino, abate
